De kortharige Duitse Staande Hond

De Kortharige Duitse Staande Hond is een veelzijdige jachthond, bedreven in het vinden en achtervolgen van wild op zowel land als water. Maar hij kan ook een trouwe metgezel zijn. Want hoewel hij een hoog-energetische hond is, met behoefte aan veel beweging, is hij ook een liefdevolle huisgenoot.

Geschiedenis

De voorvaders van de Duitse staande korthaar stamden af van jachthonden uit het Middellandse Zeegebied, die in eerste instantie voor de jacht op gevogelte werden ingezet. Deze specifieke categorie van honden, bekend als staande honden, maakte hun weg naar Duitsland via Spanje, Frankrijk en Vlaanderen, waar ze tevens deelnamen aan jachtexpedities met de adel. Met verloop van tijd evolueerde de Duitse staande korthaar van een primair staande hond naar een allround jachthond.

Uiterlijk

Zijn postuur is harmonieus, slank en elegant. Hij heeft donkerbruine, middelgrote ogen en grote driehoekvormige hangende oren. 

Zijn vacht is kort en plat met een dichte ondervacht, beschermd door stijve dekharen. Dit maakt de vacht waterbestendig en houdt de hond warm in koud weer. De kleur kan variëren van donkerbruin tot lichter bruin, ook wel 'lever' genoemd, maar ook zwart met lichte vlekken of wit met bruine vlekken. Zijn vacht moet af en toe geborsteld worden, dus qua verzorging valt dit reuze mee.

Persoonlijkheid

Kriskras door velden en bossen met zijn neus dicht bij de grond, dan is hij het gelukkigste dier ter wereld. De Duitse Staander is bekend om zijn gedrevenheid. Hij is energiek, intelligent en heeft een sterke wil om te behagen. Dit maakt hem een uitstekende werkhond.

Hij heeft wel echt een taak nodig. Vandaar ook dat de meeste pups van fokkers, bij jagers terechtkomen.

Maar als hij moe is van zijn werk (of dat nu de jacht is of een fikse wandeling, fietstocht of zwempartij) is hij een ideale gezelschapshond voor (actieve) gezinnen met kinderen. Een 'bijbaantje' als oppas vindt hij prima!

Met zijn snuit aan de grond op zoek naar dat lekkere geurtje....

Activiteiten

Duitse Staanders hebben heel veel beweging nodig. Ze vinden het leuk om te rennen, te zwemmen, te apporteren en te spelen. Ze zijn ook uitstekende atleten in hondensporten zoals veldproeven, gehoorzaamheidsproeven, en behendigheid. Allemaal hele leuke sporten om met hem te doen, om zo zijn berg energie in toom te houden.

De Duitse staander is dol op water

Rasgebonden gezondheidsproblemen

Hoewel de meeste Duitse Staande Kortharen sterke, gezonde honden zijn, heeft het ras een aantal erfelijke gezondheidsproblemen. Hierbij kan gedacht worden aan hypothyreoïdie, heupdysplasie en epilepsie. Kijk vooral eens naar de rashondenwijzer om meer te lezen over de gezondheid van dit ras.

~Persoonlijke ervaring~

Mijn naam is Petra.

Ik had ooit een vriendje en die hadden thuis een Duitse Staander. Hij heette Eduard Christof von Feuerbach want hij was een rashond. De ouders van mijn vriend zeiden altijd dat hij van adel was, waar ik dan vaak hard om moesten lachen, want zo gedroeg hij zich totaal niet!. Wij noemden hem Eddy. Hij was supermooi en heel erg grappig. Hij kon mij aankijken met ogen die fonkelden. Hij bleef me net zolang aankijken (ook al was ik in gesprek met iemand) tot ik zei: "Zullen dan maar naar buiten gaan"? Nog voordat ik mijn zin had afgemaakt stond hij al in de hal, en had hij nog net niet de eetkamerstoelen omgegooid (soms nèt wel).

Ik was dol op hem en hij op mij. We gingen vaak wandelen samen. En ondanks dat de ouders van mijn vriendje hadden gezegd dat ik hem beter niet los kon laten in het bos omdat hij niet zo goed terugkwam als je hem riep, deed ik dat toch. Ik dacht: wij zijn zo'n dikke vrienden, hij luistert vast naar mij. 
Nou, dat was dus niet zo. Ik liet hem los de eerste keer, zijn neus ging naar de grond en weg was hij. Ik liep uren door het bos met alleen zijn riem in mijn hand en riep "Eèèèddy!!!"
De mensen die ik tegenkwam moesten lachen. Ik denk dat de meesten Eddy al wel kenden.
Uiteindelijk liep ik zonder hem naar huis waar de vader van mijn vriendje al lachend de deur opende en me binnenliet. Daar lag Eddy in zijn eigen grote fauteuil alweer diep te dromen.
"Hij kent inmiddels de weg naar huis wel", zei de vader van mijn vriendje met een knipoog.