Zuidelijke hoornraven leven in groepen tot 10 vogels. Eén paar uit de groep broedt en de rest helpt bij het verdedigen van het territorium dat wel 10m² groot kan zijn. Er wordt genesteld in boomholten of in rotsspleten. Het legsel bestaat meestal uit twee eieren waaruit vaak maar één jong met succes wordt grootgebracht. De voortplantingssnelheid is zeer laag. Uit een Zuid-Afrikaanse studie bleek dat een groep maar eens in de negen jaar met succes één jong grootbracht. Dit zorgt er dan ook voor dat de vogel als 'kwetsbaar' staat op de rode lijst van het IUCN.
Deze vogels komen vooral voor in Angola, Botswana, Boereoendi, Congo-Kinshasa, Malawi, Mozambique, Namibië, Rwanda, Zuid-Afrika, Swaziland, Tanzania, Zambia en Zimbabwe.
Hun leefgebied bestaat uit savanne, droge, open bosgebieden en aangrenzende droge graslanden. Ze verliezen in een rap tempo hun nestgebieden omdat hoge bomen worden gekapt om plaats te maken voor weidegronden of landbouw of ze gaan door branden verloren.
Vroeger was dit dier bijna heilig verklaard omdat het geluk bracht. Maar steeds meer mensen ergeren zich aan deze mooie grondlopers. Ze gaan namelijk hun eigen spiegelbeeld in autodeuren en ramen te lijf en verwoesten die.
Vroeger werd gezegd dat als je een zuidelijke hoornraaf doodde dat er zóveel regen viel dat de gewassen weggespoeld werden. Men keek dus wel uit!
Maar tegenwoordig, met al die droogte, wordt er wel eens aan de medicijnman gevraagd om af en toe eens een zuidelijke hoornraaf te slachten. Op die manier hopen de landbouwers regen te krijgen.
Het moet best frustrerend zijn om van 'bijna heilig verklaard' te evolueren naar dit bijgeloof, wat als een soort 'Zwaard van Damocles' boven je hoofd hangt. Wat kan hij er nu helemaal aan doen? Gelukkig denken we niet dat ze dat weten....
