Mijn hobby heeft lange oren!
Sinds 2004 heb ik mijn hart verloren ... verloren aan de liefde
voor de ezel.
Wat zijn dit machtig mooie dieren, zo verschillend ook in
karakter en met ieder een eigen geluid.
Zelf ontbreekt bij ons de ruimte thuis, anders hadden we er 2
in onze achtertuin. Ik heb er in de jaren zoveel gezien, achter hun oren
gekrabbeld, geknuffeld, mee gewandeld en op hun zachte snuit gekust. De vele
mooie avonturen die ik met hen beleefd heb, zijn GOUD. Dit kan men mij nooit
meer afpakken.
Manlief zei ooit, "als je een ezel achter zijn oren krabbelt, dan heb je een vriend voor het leven."
Het was maart 2012 dat
ik met mijn man Leo in ons pittoreske Dongen dit trio tegenkwam, ze waren
gekocht van kennissen van ons dus we kenden deze lieve ezels al.
Terwijl wij het erf op liepen en ik Wendy (de nieuwe eigenaresse) aan wilde
spreken, riep manlief al hard "GROVER", de leider van dit trio. Groof herkende
ons, liep gelijk naar het hek en legde zijn hoofd op Leo's schouder.
We raakten aan de praat en zo ontstond er een
bijzondere vriendschap, zelfs met Johan en Wendy.
Ezels betekenen voor mij bijna 'alles', naast mijn gezin. Zoals mensen een speciale band hebben met hun huisdier, heb ik dat met ezels. Ik moet en zal even contact met ze maken, waar ik ze ook tegenkom. Ze zijn mijn therapie.
Het verdriet, toen ik in 2017 afscheid moest nemen van Grover, de grote grijze ezel met hoefproblemen, was zó groot dat ik dacht: 'Kan ik ooit nog zoveel liefde voelen?'
Gelukkig kon dat. Er waren er nóg twee om mijn liefde aan te geven en voor te zorgen. Samen zijn ze zó lief en leuk, ze hebben mijn hart wederom gestolen.
Pery de bruine
en Pixie de lichtgrijze zijn beiden rond de 25 jaar. Soms gedragen zij zich nog
erg jeugdig als ze achter elkaar aan rennen in de wei.
Pery doet zich nu voor
als de nieuwe leider en komt meestal als eerste naar het hek. Terwijl Pixie heel
rustig, afwachtend kijkt en dan besluit om ook te komen, al laat hij zich niet
meer de muesli uit zijn bak eten. Soms zelfs al eerder met mij naar de wei
loopt als ik wat lekkers bij mij heb.
Pery zal altijd balken als hij ons ziet aankomen, Pixie volgt af en toe. Waar Pery altijd ondeugend is en nieuwsgierig (hij staat altijd bij ons als we iets aan het doen zijn) is Pixie volgend en afwachtend, de rust zelf. Hij bekijkt het op afstand of graast gewoon verder en heeft echt nog nooit iets stouts gedaan sinds hij aan zijn 2e jeugd begon.
We genieten vooral samen van hun oude dag! Wandelen door de omgeving gaat jammer genoeg niet meer, doordat ze erg gevoelig zijn met hoefproblemen. Dus nu krijgen ze thuis de volle aandacht en wat lekkers van mij. Pery wil daar soms ook wel wat moeite voor doen. Als mijn kleindochter een lekkere winterpeen vastheeft, wil hij nog wel eens achter haar aanrennen in de wei. Bij de verzorging van hun vacht, wat ze beiden erg prettig vinden, wil Pery altijd méér en wringt zich steeds opnieuw tussen Pixie en mij in, no way!
Pixie en Pery geven mij heel veel goede energie. Ik kan op een slechte dag weer vol energie naar huis vertrekken als ik bij hen ben geweest. Ze voelen wat ik nodig heb.
Bij het verlies van mijn moeder, ben ik door beide getroost. Pery en Pixie staan sowieso al op een heerlijk rustige plek in ons dorp. Zij wonen bij Comfortcamping de Groenstraat in Dongen.
Ze hebben een prachtige stal, ze staan op een groot deel verharde ondergrond en een heerlijke grasweide.
Het bijzondere aan ezels is dat ze altijd weten of iemand het goed meent met hen of juist niet. Ze zijn nieuwsgierig, leergierig en gaan ook weleens op ontdekkingsreis.
Al zijn ze soms druk; in het bijzijn van kleine kinderen of mensen met een beperking gaan ze gelijk over op hun gevoel. Dat is heel mooi om te zien. Ze weten wat wij nodig hebben.
Mijn liefde voor ezels heb ik door gegeven aan mijn kinderen en kleinkinderen. Zij kunnen er ook zo van genieten.
