Laura en Abbey
Abbey kende ik door en door, we leefden 24 uur per dag samen. De liefde die ik voor haar voelde en nog steeds voel, is met geen pen te beschrijven. We hebben samen zóveel mooie dingen gedaan.
Abbey was een pupje van Luna. Luna was één van mijn Border Collies. Het is zo mooi een hondje geboren te zien worden en het daarna ook te mogen houden. Toen Abbey geboren werd, was er gelijk een klik. Hoe klein ze ook was, er was iets tussen ons. Toen ze haar oogjes opendeed keken we elkaar aan en het was net alsof we allebei voelden dat we precies waren waar we moesten zijn. Zo ontstond het onzichtbare lijntje tussen haar en mij.
Ik zag haar, van een klein kruimeltje met haar oogjes dicht, uitgroeien tot een prachtige volwassen hond. Hoe mooi is dat?
Ik werkte als schaapherder en had hierdoor meerdere honden, in totaal 12 op het moment dat Abbey geboren werd. Werkende honden, gepensioneerde honden, want bij mij mochten alle honden die op pensioen waren gewoon gezellig blijven, en de jonge honden die het werk overnamen.
Bij Abbey zag ik al snel dat ze graag wilde werken bij de schapen en toen ze oud genoeg was zijn we rustig begonnen met trainen.
Wauw wat een knapperd was ze, ze had aan een zacht geroepen commando genoeg, we lazen elkaars lichaamstaal en ze wist precies wat ze mocht doen.
We hadden veel oogcontact waardoor ik op een gegeven moment zelfs niets hoefde te zeggen. Ze begreep mij en ik begreep haar.
Uren hebben we samen tussen de schapen in het gras gelegen, ze lag dan heerlijk tegen me aan. Ik weet nog dat we door een koolzaadveld liepen en ik me daar wilde verstoppen voor haar. Nou vergeet het maar, ze had drommels goed door waar ik was. Alsof we één in de energie waren.
We zijn ook samen met de camper naar de North Cape geweest. Ze zat altijd vol trots naast me in de camper en volgde mij overal. Ja, we waren echt twee handen op een buik.
Thuis was ze altijd bij me in de buurt, stond ik op dan stond Abbey ook op en liep ze met me mee.
Helaas heb ik Abbey véél te vroeg moeten laten gaan. Ze had epilepsie (dit komt veel voor bij dit ras, dus laat je goed voorlichten door de fokker, is mijn advies) en dat was traumatisch voor haar en voor mij. Ik heb alles gedaan om haar leven zo mooi mogelijk te maken, maar hier kon ik niet tegenop, en zij uiteindelijk ook niet…
Abbey en ik hadden dat onzichtbaar lijntje en begrepen elkaar als geen ander. Als je dit kunt bereiken met je maatje dan is dat het mooiste wat er is.
Lieve Abbey ook al ben je er niet meer, je bent er nog steeds. Ik merk
regelmatig je energie op. Ik mis je enorm, maar ik ben blij dat we in elkaars
leven mochten zijn.
Jij was absoluut mijn maatje! Ik hou van jou!
